Δεν μπόρεσα να δω την έκθεση με τα σχέδια της Αίγινας του Πάβλου Χαμπίδη, που έγινε από 4 έως 14 Αυγούστου στο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο του νησιού. Μπορώ να την φανταστώ όμως γιατί έχω δει και ξέρω πως δουλεύει ο Πάβλος τα ταξιδιωτικά «σημειωματάριά» του. Το «σημειωματάριο» έχει μόνο την έννοια της γρήγορης υφαρπαγής των εικόνων με ασαφή ίχνη μελάνης και ελάχιστης ακουαρέλας, που όμως δίνουν ένα πολύ σαφές σκίτσο του πνεύματος του τόπου. Κι οι σημειώσεις του είναι μια ολοκληρωμένη ματιά πάνω στον τόπο, τον υλικό και τον άυλο, το τοπίο και την ψυχή του. Έτσι έκανε στα «σημειωματάριά» του για την Αθήνα, τις Βρυξέλλες, την Κωνσταντινούπολη, την Πρέβεζα, έτσι, φαντάζομαι, ότι θα έκανε και στην Αίγινα. Δεν θα μπορούσε να περάσει, μόλις αποβιβάστηκε από το καράβι, μπροστά από το νεοκλασικό σπίτι στο χρώμα της ώχρας ή τα πλωτά μανάβικα, χωρίς να καθίσει απέναντί τους και να απλώσει τα λιτά συνέργά του και να αρχίσει να αποτυπώνει τη ματιά του πάνω τους. Το ίδιο φαντάζομαι ότι έκανε για για την κλειστή αγορά της πολιτείας, το ζαχαροπλαστείο όπου σύχναζε ο Γιάννης Μόραλης, τον περίφημο ναό της Αφαίας, την Παλιόχωρα, την Παχειά Ράχη. Η επιμελήτρια της έκθεσης Ίριδα Κρητικού, γράφει ότι όλα αυτά «ενσωματώνονται αρμονικά στη λιτή αλλά πανοραμική του εικονοποιητική αφήγηση». Αυτά μπορώ να τα φανταστώ, όμως δεν είναι αυτά - αν και είναι τα πιο αντιπροσωπευτικά - που κάνουν πανοραμική την αφήγηση του Πάβλου. Η ματιά του σταματά και στα μικρά του μικρόκοσμου που περιεργάζεται και την κάνουν πραγματικά πανοραμική. Στις λεπτομέρειες που αγγίζουν την ψυχή του τόπου. Δεν μπορώ να φανταστώ πού ο Πάβλος βρήκε αυτή τη φορά τα πιο μικρά κομμάτα της ψυχής της Αίγινας. Από αυτή την άποψη έχασα το «μυστικό» της έκθεσης, το πιο ενδιαφέρον, νομίζω, κομμάτι της...
